ΚΑΗΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗ. ΠΟΙΗΜΑ

Αχ και να ήξερες που πας καημένη ανθρωπότη!
Σαν Διόνυσος ψηλά κρατάς τον θύρσο σου και το γλεντάς
κι όλα νομίζεις τα μπορείς, περνιέσαι για εκλαμπρότη·
σε λάθος δρόμους περπατάς και ξέχασες ότι χρωστάς
τα πάντα στη θεότη.

Κάποτε ήσουνα γυμνή, φοβόσουνα την φύση·
κι από τον φόβο τον πολύ έφτιαξες ως και οφειλή
σ’ όλα της φύσης τα στοιχειά, λατρεία παρά φύση.
Σε δύση και σ’ ανατολή έσκυψες και την κεφαλή
και έγινες μια κτήση.

Ένιωθες τόσο αδύναμη που ήθελες συμμάχους·
κι άρχισες να τους προσκυνάς, να σε ορίζει ο σατανάς
για να βαδίσεις έφτιαξες ως και τιτανομάχους·
και έμαθες να τυραννάς, με το σπαθί να κυβερνάς
και με τους μονομάχους.

Μα κάποτε απλώθηκε το Θεϊκό το πνέμα
μες στων ανθρώπων τις καρδιές, να σβήσει τις πικροευωδιές
με δύναμη που όριζε το άπειρό του αίμα·
να νιώσεις τις γλυκοευωδιές, τις ιερές τις ψαλμουδιές
να βγεις από το ψέμα.

Μα εσύ αγαπημένη μου, ανθρώπων κοινωνία
κάνεις δυο βήματα μπροστά, τα θεωρείς ως αρκετά
κι αμέσως κάνεις όπισθεν, χάνεις την ευκαιρία
δένεσαι με τα αισθητά, δε νιώθεις τα ιδεατά
και χάνεις την πορεία!

Τώρα που πήρες δύναμη από την επιστήμη
θαρρείς πως όλα τα μπορείς, τον εαυτό σου αναιρείς
όμως στις δύσκολες στιγμές ξανάρχεται η μνήμη
και το Θεό εκλιπαρείς, με προσευχές ολημερίς
φοβάσαι σαν αγρίμι.

Αν θέλεις να ευδοκιμείς μ’ αγάπη κι αρμονία
άφησε πίσω ό,τι πλαστό, κράτα της πίστης τον ιστό
με την αγάπη μοναχά θά ‘χεις ευδαιμονία·
ό,τι κι αν κάνεις θά ‘ν’ σωστό, αν φέρει μέσα του Χριστό·
κι αυτή ‘ναι η ουσία!

Ιωάννης Παναγάκος