Ἕνα κουβάρι σύννεφα ἡ Ἠλέκτρα αὺτὲς τὶς μέρες. Μπαινοβγαίνει στὸ σπίτι ἀμίλητη. Δὲν ξέρει τὶ νὰ ὑποθέσει ἡ μάνα της:
«Τὶ κακὸ μᾶς βρῆκε, πάνω ποὺ εἴπαμε δόξα τῷ Θεῷ ! Τὶ ἔπαθε αὐτὸ τὸ παιδί;».
Ἦταν τὸσο χαρούμενη ὅταν ἐπιλέχθηκε ἀνάμεσα στὰ ἑκατὸ παιδιὰ ποὺ θὰ πᾶνε μὲ ὑποτροφία νὰ σπουδάσουν στὴν Ἑλλάδα ! Φοιτήτρια τῆς Φαρμακευτικῆς στὴν Ἀθήνα ! Μὰ ὅσο πλησιάζει ὁ καιρὸς τῆς ἀναχώρησης ἡ συννεφιὰ στὸ πρόσωπο τῆς Ἠλέκτρας πυκνώνει. Χάνεται γιὰ ὧρες πάνω στὸ ξωκκλήσι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.
Κι’ ἐκεῖ γυρνᾶ σὰν χαμένη μὲς στὰ ἐρείπια. Οὔτε σκεπή, οὔτε παράθυρα ἀπέμειναν. Ἡ Ἠλέκτρα δὲν ξέρει νὰ προσεύχεται καλὰ -καλά. Μόλις τὴν βάπτισε ὁ παπα – Μιχάλης, ὅπως καὶ τ’ ἄλλα παιδιὰ ποὺ ἦταν τόσα χρόνια ἀβάπτιστα. Μὰ ἐκεῖ, στὴν ἐρειπωμένη ἐκκλησιά, νιώθει πὼς ἡ θολή, γδαρμένη εἰκόνα τοῦ τοίχου τὴν ἀκούει.
Φοιτήτρια στὴν Ἑλλάδα ! Ὄνειρο ποὺ δὲν τολμοῦσε οὔτε νὰ τὸ φανταστεῖ στὰ δύσκολα τὰ χρόνια. Τ’ ἀγαποῦσε τὰ γράμματα ἡ Ἠλέκτρα. Μὰ στὸν καιρὸ τοῦ Χότζα οἱ πόρτες τοῦ Πανεπιστημίου δὲν ἄνοιγαν εὔκολα γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν μειονοτικῶν. Μόνο δάσκαλοι ἤ γεωπόνοι σπούδαζαν κι αὐτὸ μὲ δυσκολία. Ἄν πεῖς πάλι γι’ αὐτὰ ποὺ ἦταν ἀπὸ «θιγμένες» οἰκογένειες.
Κι ἡ οἰκογένειά της ἦταν «θιγμένη», ὅπως ἄλλωστε οἱ περισσότερες στὴ Δερβιτσάνη (Κεφαλοχώρι τῆς Βορείου Ἠπείρου στὸν κάμπο τῆς Δρόπολης στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀργυροκάστρου). Ὅταν πέσαν τὰ σύνορα, 550 χρόνια φυλακῆς εἶχε στὴ πλάτη του τὸ χωριὸ καὶ χώρια ἡ ἐξορία. Μὰ τώρα τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Οἱ πιὸ πολλοὶ ἔχουν φύγει στὴν Ἑλλάδα γιὰ μιὰ καλύτερη ζωή.
Ἡ Ἠλέκτρα δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ μείνει γιὰ πάντα στὴν Ἑλλάδα, ὄχι, κι ἄς καιγόταν ἡ καρδιά της. Ὁ μητροπολίτης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ τὸ ‘λεγε καὶ τὸ ξανάλεγε : «Νὰ δουλέψετε, νὰ σπουδάσετε μὰ νὰ γυρίσετε πίσω νὰ ἀναστήσετε τὸν τόπο σας». Δίκιο τοῦ ‘δινε ἡ Ἠλέκτρα. Γι’ αὐτὸν τὸν τόπο ἔχυσε αἷμα τὸ χωριό. Γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν πίστη μας ἔκανε στὴ φυλακὴ ὁ πατέρα κι ὁ θεῖος κι ὁ μπάρμπας της. Γι’ αὐτὸ μὲ χαρὰ ὑπέγραψε τὴ δήλωση ὅτι θὰ γύριζε πίσω μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν. Τὶ κι ἄν ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑπέγραψαν, χωρὶς νὰ ‘χουν σκοπὸ νὰ τηρήσουν αὐτὴν τὴν ὑποχρέωση; Ὄχι, αὐτὴ θὰ γυρνοῦσε. Τότε, γιατὶ αὐτὸ τὸ σφίξιμο στὴν καρδιά;
Τὸ νέο τὴν εἶχε ἀναστατώσει: Τὸ ἑλληνικὸ τμῆμα τοῦ Παιδαγωγικοῦ στὸ Ἀργυρόκαστρο θὰ κλείσει. Δὲν ἔχουν αἰτήσεις πρωτοετῶν. Τὰ παιδιὰ τῆς μειονότητας φεύγουν γιὰ τὴν Ἑλλάδα, δὲν μένουν νὰ γίνουν δάσκαλοι Ἑλληνικῶν στὰ μειονοτικὰ σχολεῖα. Τὶ θὰ γίνει; Ἄν δὲν ὑπάρχουν δάσκαλοι θὰ κλείσουν τὰ σχολεῖα, πῶς θὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τὴ γλώσσα τῶν πατέρων μας; Αὐτὰ τὰ σχολεῖα ποὺ κράτησαν μὲ τοὺς διωγμούς, τώρα θὰ τα κλείσουμε μόνοι μας; Κι ὕστερα θὰ ‘ρθοῦν οἱ Ἀλβανοὶ νὰ τοὺς χαρίσουμε τὴ γῆ μας καὶ τὰ σπίτια μας; Κάποιος πρέπει νὰ μείνει…
– Ἄργησες, θὰ χάσουμε τὸ λεωφορεῖο στὴν Κακαβιά, φώναξε ἡ Ἑλένη ἀνεβαίνοντας τὴ σκάλα, φίλη της παλιά. Μαζὶ θὰ πήγαιναν στὴν Ἀθήνα, αὐτὴ μὲ ὑποτροφία γιὰ τὴ Νομική.
– Δὲν θὰ ‘ρθῶ Ἑλένη, θὰ μείνω γιὰ νὰ ἐνισχύσουμε τὸ ἑλληνικὸ τμῆμα στὸ Παιδαγωγικὸ τοῦ Ἀργυροκάστρου. Σήμερα κιόλας θὰ πάω νὰ κάνω αἴτηση.
– Χάζεψες, Ἠλέκτρα ; Ἐσύ ; Ἄσε νὰ πάει κάποιος ἄλλος. Γιατὶ ἐσύ ;
– Γιατὶ ὄχι ἐγώ ; Δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι, Ἑλένη. Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας.
– Θὰ πετάξεις τέτοια τύχη, ὁλόκληρη ὑποτροφία, γιὰ νὰ μείνεις, νὰ κάνεις τί ;
– Νὰ μάθω στὰ παιδιὰ νὰ διαβάζουν Ἑλληνικὰ καὶ ν’ ἀγαποῦν τὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστη μας καὶ νὰ παλεύουν γι’ αὐτὴν ὅπως οἱ γονεῖς κι οἱ παπποῦδες μας · νὰ φυλάξω τὸν τόπο.
– Τὶ νὰ σοῦ πῶ … καλὴ τύχη ! Ἀναρωτιέμαι ὥς πότε θὰ μείνεις νὰ φυλᾶς τὸν τόπο, ὅταν ὅλοι ἔχουν ἤδη φύγει γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μουρμούρισε ἡ Ἑλένη καθὼς ἀπομακρυνόταν βιαστική.
– Ὥσπου νά ‘ρθει ἡ Ἑλλάδα ἐδῶ, ψιθύρισε ἡ Ἠλέκτρα, κι ἀκούμπησε τὸ χέρι της στὸ στῆθος κλείνοντας στὴ χούφτα της τὸ σταυρό, ποὺ ἐδῶ καὶ λίγο καιρὸ κρεμόταν ἀπ’ τὸν λαιμό της. Τὸ σταυρό, ποὺ ὅταν τῆς τὸν φόρεσε στὴ βάπτιση ὁ παπα – Μιχάλης, εἶπε πὼς εἶναι δύναμη ἀλλὰ καὶ θυσία…
Μαρτινιανή (Περιοδικό «Ἀπολύτρωσις» Ἀρ. Φύλ. 789 ,Σεπτέμβριος 2011)
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
Από το: sfeva.gr
