της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Η γιαγιά μου ήταν ο άνθρωπος που με μεγάλωσε, όταν την έχασα ένα κομμάτι μου αυτόματα χάθηκε μαζί με αυτή την απώλεια.
Πολλές φορές συνήθιζε να έρχεται δίπλα μου και να μου διηγείται διάφορες ιστορίες από την Κατοχή, από τη ζωή της γενικότερα.
Μέσα στην ψυχρότητα του πολέμου, το αίσθημα της πείνας που είναι τόσο δυνατό και καταλυτικό, ακόμα και εκεί μπορεί να λάμψει μία σπίθα ανθρωπιάς και προσφοράς.
Η γιαγιά μου , ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που αφήνοντας το αίσθημα της πείνας να την κυριεύσει, έβγαινε έξω από το σπίτι και αναζητούσε τροφή. Έψαχνε στα χειρότερα και πιο βρώμικα μέρη, διότι όταν ο άνθρωπος πεινάει , το ένστικτο αυτό γιγαντώνεται τόσο πολύ, ώστε να είναι έτοιμος να καταναλώσει το οτιδήποτε.
Δεν πρόλαβε να αναζητήσει τροφή και άξαφνα τα μάτια της καρφώθηκαν επάνω σε έναν στρατιώτη ο οποίος προφανώς εκείνη τη στιγμή έτυχε να κυκλοφορεί στο δρόμο και ο οποίος την πρόσεξε.
Όταν μάλιστα, εκείνος την πλησίασε, η αναπνοή της κόπηκε και η καρδιά ήθελε να βγει από το στήθος της και να τρέξει. Εκείνος την πλησίασε και την κοίταξε για λίγα λεπτά.
Η γιαγιά μου, τότε ένα μικρό κοριτσάκι, έκλεισε τα μάτια και περίμενε το τέλος της. Εκείνος όμως, άνοιξε την καμπαρντίνα που μέσα έκρυβε σοκολάτες και τις της πρόσφερε! Η γιαγιά μου δεν μπορούσε να πιστέψει πως γλίτωσε μέσα σε μία στιγμή και έφαγε με λαχτάρα όλα τα γλυκά που της έδωσε.
Ο άνθρωπος αυτός για ημέρες ολόκληρες την περίμενε στο ίδιο μέρος ,όπου της πρόσφερε διάφορα φαγητά, γλυκά, εδέσματα. Μέχρι τη στιγμή που εκείνος θα έφευγε πια μακριά και ήρθε για να την αποχαιρετήσει.
Η γιαγιά μου από εκείνη την ημέρα δεν τον ξαναείδε, αλλά η ανάμνησή του έμεινα για πάντα μέσα στη σκέψη της. Η γιαγιά μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία, θέλοντας να μου δείξει ότι η ανθρωπιά υπάρχει παντού , ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους.
Πάντοτε η ίδια θυμόταν εκείνη την γενναιόδωρη καρδιά μέσα στον πόλεμο…
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
