Κάποτε ένα παιδί μου διάβασε την εξής ιστορία:
Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως βάδιζε στην ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο. Στον ουρανό εμφανίζονταν σκηνές απ’ τη ζωή του. Για κάθε σκηνή παρατηρούσε δύο ζεύγη πατημασιών πάνω στην άμμο· το ένα ανήκε στον ίδιο και το άλλο στον Κύριο.
Αφού εμφανίστηκε μπροστά του και η τελευταία σκηνή της ζωής του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο. Πρόσεξε ότι πολλές φορές, στο μονοπάτι της ζωής του, υπήρχε μονάχα ένα ζεύγος πατημασιών. Επίσης, παρατήρησε πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιβερές στιγμές της ζωής του.
Αυτό τον προβλημάτισε και ρώτησε τον Κύριο:
«Κύριε, είπες ότι απ’ τη στιγμή που αποφάσισα να σ’ ακολουθήσω, θα βάδιζες μαζί μου σ’ όλη την πορεία. Ωστόσο, παρατήρησα ότι, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπήρχε μόνο ένα ζεύγος πατημασιών. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, εσύ με είχες εγκαταλείψει».
Ο Κύριος απάντησε:
«πολύτιμό μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα. Τον καιρό που δοκιμαζόσουν και υπέφερες, όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα, ήταν τότε που σε πήρα στην αγκαλιά μου».
Πόσες φορές δεν «πέσαμε» με την σκέψη, μόνο, ότι μείναμε μόνοι!
Πόσες φορές δεν θέλαμε να ακούσουμε την φωνή της αλήθειας, γιατί κυριευθήκαμε από τον εγωισμό μας!
Πόσες φορές δεν βλέπαμε τις πατημασιές του Θεού και νομίζαμε ότι ήταν οι δικές μας!
Πόσες φορές δεν γκρινιάζουμε στον Θεό ότι μας εγκατέλειψε, ενώ μας έχει στην αγκαλιά Του!
Αλήθεια, πόσες φορές δεν αδικήσαμε ανθρώπους, ακόμη και τον ίδιο τον Θεό!
Πόσες φορές δεν λέμε στον Θεό «τι κάνεις για μένα;» και Αυτός απαντά με απλότητα και αγάπη: «Σε περιμένω»!
Αλήθεια, ποιος μπορεί να περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του άλλου αν δεν τον αγαπά, αν δεν έχει αγάπη μέσα του, η οποία του γεννά την διάθεση να περιμένει;
Πόσο διδακτική η ιστορία «πατημασιές στην άμμο»! Η αγάπη είναι δεδομένη. Μαζί θα περπατήσουμε και, όταν δεν μπορείς, θα περπατώ εγώ για σένα.
Ας αφήσουμε την σκέψη, που μας βάζει ο πειρασμός, ότι είμαστε αδικημένοι και μόνοι. Σκοπός του πειρασμού είναι να μας οδηγήσει στην κατάθλιψη.
Μαζί θα περπατά στην ζωή μας ο ίδιος ο Χριστός, όπως το υποσχέθηκε, αφήνοντας και οι δυο τις πατημασιές μας στην άμμο. Όταν, όμως, θα βλέπουμε ότι υπάρχει μόνο μια σειρά πατημασιών, να γνωρίζουμε ότι δεν είναι δικές μας.
Απλά βρεθήκαμε σε αδύναμη στιγμή και ο Αιώνιος Συνοδοιπόρος μάς έκλεισε στην αγκαλιά Του.
Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
