Ήταν κάποτε ένα αγόρι που θύμωνε πολύ. Ο πατέρας του, του έδωσε μια σακούλα με καρφιά και του είπε πως κάθε φορά που θα έχανε την ψυχραιμία του θα έπρεπε να καρφώνει ένα καρφί πάνω στον φράχτη.
Την πρώτη μέρα το αγόρι είχε καρφώσει 37 καρφιά στον φράχτη. Τις επόμενες εβδομάδες, καθώς έμαθε να ελέγχει τον θυμό του, ο αριθμός των καρφιών σταδιακά μειωνόταν. Ανακάλυψε πως ήταν πιο εύκολο να διατηρεί την ψυχραιμία του παρά να καρφώνει τα καρφιά στον φράχτη.
Τελικά έφτασε η μέρα όπου το αγόρι δεν θύμωσε καθόλου. Το είπε στον πατέρα του και εκείνος του είπε ότι τώρα κάθε φορά που θα διατηρούσε την ψυχραιμία του θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί. Οι μέρες πέρασαν και το μικρό αγόρι τελικά είπε στον πατέρα του ότι έβγαλε όλα τα καρφιά.
Ο πατέρας πήρε τον γιο του και τον πήγε στον φράχτη. Του είπε, «Τα έχεις πάει καλά γιε μου, αλλά δες τις τρύπες στον φράχτη. Ποτέ ο φράχτης δεν θα είναι ο ίδιος. Όταν λες πράγματα ενώ είσαι θυμωμένος, αφήνουν σημάδια όπως αυτά. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι. Όσες φορές και αν ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα είναι εκεί.»
Το μικρό αγόρι τότε κατάλαβε την δύναμη που είχαν οι λέξεις. Κοίταξε τον πατέρα του και είπε «Πατέρα ελπίζω να μπορείς να με συγχωρέσεις για τις τρύπες που σου έκανα.»
«Φυσικά και μπορώ» απάντησε ο πατέρας του.
Δεν είναι πάντα ο θυμός, αλλά οι πράξεις σου γενικά. Δεν υπάρχουν «νέες αρχές» στην ζωή. Δεν υπάρχει νέο ξεκίνημα. Πολλοί άνθρωποι συγχωρούν εύκολα όμως τα σημάδια του παρελθόντος δεν φεύγουν ποτέ. Πρόσεχε τι λες σήμερα γιατί κάποιες φορές το τίμημα δεν αξίζει την ανταμοιβή.
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
