Μια μέρα ήρθε κάποιος και με ρώτησε το εξής:
– κ. Παναγόπουλε πώς δικαιολογείται μερικοί πονηροί και ανάξιοι να ανέρχονται στην αρχιερωσύνη ως Αρχιερείς ή στην πολιτεία ως άρχοντες;
Πώς δικαιολογείται αυτό το πράγμα;
Τους βοηθάει δηλ. ο Θεός και ανεβαίνουνε;
– Τους προχειρίζεται αυτούς ο Θεός να γίνουν άρχοντες της Εκκλησίας ή της πολιτείας – του απάντησα – όχι διότι είναι άξιοι της εξουσίας, αλλά παραχωρεί ο Θεός για την πονηρία του λαού και δίνει άρχοντες κατά τις καρδιές του λαού.
Να δεν μας άξιζαν καλύτεροι!
Αυτή είναι η απάντηση.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός, που κάποιος είναι πάνω στο Πατριαρχείο, στην Επισκοπή, στην κυβέρνηση ή στο θρόνο του βασιλέως.
Όχι!
Ο Θεός παραχωρεί να ανέβουν άρχοντες, όπως είναι οι υπήκοοί τους.
Κάποτε μιλούσα με έναν γέροντα γι’ αυτό το θέμα και μου έφερε το εξής παράδειγμα:
”ο λαός είναι ένα σκαφίδι που μέσα στο σκαφίδι υπάρχει ζυμάρι. Από το ζυμάρι αυτό παίρνουμε και κάνουμε καρβέλια. Από το ίδιο ζυμάρι παίρνουμε και κάνουμε παξιμάδια. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε φραντζολες. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε κουλούρια. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε πρόσφορα.
Αυτός είναι ο λαός, αυτός είναι το φύραμα, αυτό είναι το σκαφίδι.
Μην περιμένεις καλύτερους, ούτε κληρικούς, ούτε λαϊκούς άρχοντες, εφόσον είναι από το ίδιο το σκαφίδι το δικό μας, το σκαφίδι του λαού.
Αυτοί είμαστε και είναι λογικό να βγάζει τέτοιο καρπό…”
Δεν μας φταίει λοιπόν κανένας!
Αν έχουμε κακούς κυβερνήτες στην πολιτική και στην Εκκλησία, είναι διότι εμείς είμαστε κακοί.
Ο Θεός μας δίνει κυβερνήτες κατά την καρδιά μας, είτε στην Εκκλησία, είτε στην πολιτεία.
Αλλάζουμε εμείς;
Αυτομάτως θα αλλάξουν και αυτοί..
Εάν λοπόν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα στην πατρίδα μας, πρέπει εμείς να αλλάξουμε, να μετανοήσουμε και ο Θεός θα φέρει τη λύση, ακόμα και αν μας κυβερνάει ο μεγαλύτερος ”σατανάς”…
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας.
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
