Το «γονίδιο» του ξυλοδαρμού είναι δαιμονικό
Ἂς ξεκινήσουμε μὲ μία κοινὴ παραδοχή. Ὅλοι μας ἀγαπᾶμε τὰ παιδιά μας καὶ ζοῦμε γιὰ αὐτά. Ὅλοι οἱ ἀγῶνες μας καὶ οἱ ἀγωνίες μας ἔχουν κέντρο ἀναφορᾶς αὐτά…
Ἀφοῦ λοιπὸν ὑπᾶρχει τόση ἀγάπη καὶ ξεχείλισμα συναισθημάτων ποῦ τὸ πρόβλημα θὰ πεῖ κανείς;
Κι ὅμως στὴν θεωρία τὰ πᾶμε καλά. Στὴν πράξη ὅμως; Ἐκεῖ τὰ “κουτσοβολεύουμε” κατὰ περίπτωση… Καὶ καλὰ κάνουμε ἴσως, ἀρκεῖ νὰ περνᾶμε καλά. Ἀλλὰ νὰ περνᾶμε ὅλοι καλά, μικροὶ καὶ μεγάλοι… Μέσα ἀπὸ ἕνα χαρούμενο καὶ εὐτυχισμένο σπίτι ἂς μὴν ξεχνᾶμε, ἡ δοξολογία πρὸς Τὸν Οὐράνιο Πατέρα ἀνεβαίνει ὡς «θυμίαμα εὔοσμον»!
Ἂν ὅμως δώσουμε “βῆμα” στὰ παιδιά μας, θὰ συμφωνήσουν ὅτι περνοῦν καλά; Κάποτε πάντως θὰ τοὺς δώσει τέτοιο “βῆμα” ὁ Χριστὸς κι αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει… Τὰ παιδιά μας λοιπὸν ποὺ μετὰ ἀπὸ τόσες ἱκεσίες (εἰδικὰ σὲ περιπτώσεις δύσκολης τεκνογονίας) ἀποκτήσαμε, πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀνήκουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο… Τοῦ Θεοῦ ἦταν καὶ θὰ εἶναι, ἐμεῖς ἁπλὰ ἐξυπηρετοῦμε τὸ ἔργο τῆς συνέχισης τῆς Δημιουργίας Του…. Ξεκινώντας λοιπὸν ἀπὸ αὐτὴ τὴν κοινὴ ἐπίσης παραδοχή, ἂς ἐπικεντρωθοῦμε στὸ θέμα μας, κι ἂς δώσουμε ἐπιτέλους “βῆμα” στὰ ταλαίπωρα παιδιά…
Καὶ μία καὶ μιλᾶμε γιὰ παιδιά, ἂς πᾶμε πρῶτα σὲ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, γιατί κι ἐμεῖς ἤμασταν κάποτε παιδιά… Καὶ τί παιδιά! Οἱ περισσότεροι μὲ καλὲς καὶ ὡραῖες ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν οἰκογένεια θέλω νὰ πιστεύω, ἀλλὰ καὶ κάποιοι μὲ κακὲς ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὶς ὡραιοποιήσουν δείχνοντας ἔτσι ἀνωτερότητα καὶ ψευτοεπουλώνοντας πληγὲς ἀκόμη ἀνοιχτές… Καὶ τώρα ἀναπόφευκτα πάει τὸ μυαλό μου στὸ ξύλο… Σὲ αὐτὸ τὸ ἁγιοποιημένο ἀπὸ πολλοὺς ξύλο… Βγῆκε ἄραγε ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ὅπως ἔλεγε κάθε φορά ὁ μπαμπὰς ὅταν μᾶς χτυποῦσε ἢ μέσα ἀπὸ τὰ Τάρταρα τῆς ἴδιας τῆς Κολάσεως; Εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς πού τόσο ἀγάπησε τὰ παιδιά, νὰ ἔκρυβε ἕνα τόσο κακὸ πράγμα μέσα στὸν Παράδεισό Του;
Ἀργότερα μεγαλώνοντας κι ἀκούγοντας τὸ τραγούδι τοῦ Γιάννη Μηλιώκα “γιὰ τὸ καλό μου”, κατάλαβα πὼς τὴν ἴδια ἀπορία τὴν εἶχαν καὶ ἄλλοι… Ὅλοι μᾶλλον λίγο πολὺ δοκιμάσαμε “γιὰ τὸ καλό μας” τὴν ἁγία ράβδο… Αὐστηρή, λιγομίλητη καὶ ἀμείλικτη μπορῶ νὰ πῶ… Κι ὅμως τὴν ὥρα ἐκείνη εἴχαμε τόσο δίκιο, μὰ ποὺ κουράγιο καὶ θάρρος νὰ μιλήσεις στὸν βασανιστὴ ποὺ θέλει νὰ τὸ “παίξει” σωστὸς γονιὸς; “Πὲς ἥμαρτον” ἦταν ἡ φράση κλειδὶ ποὺ σὲ ἔκανε νὰ πεῖς “φτοὺ ξελεφτερία” ἀπὸ τὰ δυνατὰ χέρια του… Κι ὁ φόβος μέχρι καὶ νὰ κατουριέσαι πάνω σου κάθε ποὺ τὸν ἔβλεπες… Κι ὅλος ὁ καυγάς μπορεῖ νὰ γινόταν εἴτε γιατί ἔπεσες, χτύπησες καὶ λερώθηκες («δὲν προσέχεις, θὰ σκοτωθεῖς καμιὰ μέρα»!), ἢ γιατί πῆρες ἐσὺ 8 στὸ διαγώνισμα καὶ ὁ Γιωργάκης 10!!
Σιγὰ-σιγὰ καταλάβαμε πὼς τὰ παιδιὰ λειτουργούσαμε κάτι σὰν “βιτρίνα” γιὰ τοὺς γονεῖς μας… Μᾶς ἔδερναν ἐπιδεικτικά, ὅλοι μάλιστα, γονεῖς, παπποῦδες, θεῖοι, γείτονες, δάσκαλοι, καθηγητές. Καὶ καμάρωναν ὅταν κάποιοι μάρτυρες τοῦ «μακελειοῦ» παρότρυναν καὶ ἐπικροτοῦσαν! Ξέρω παιδὶ ποὺ κόντεψε νὰ μολυνθεῖ ἡ πληγὴ κάτω ἀπὸ τὸ πόδι του καὶ παρόλα αὐτὰ δὲν τὴν ἔδειχνε στοὺς γονείς του γιατί φοβόταν τὰ ἐπακόλουθα…! Ὁμολόγησε πὼς προτιμοῦσε τὸν πόνο τῆς πληγῆς παρὰ τὶς ὑστερικὲς φωνές τους καὶ τὶς μπάτσες…
Γιατί λοιπὸν ἀγαπητοὶ γονεῖς ἐπιμένουμε μὲ τὶς πράξεις μας νὰ χάνουμε τὸ δίκιο μας; Πόσο θὰ ἤθελαν, ὅλες αὐτὲς τὶς νευρωτικὲς κινήσεις τῶν χεριῶν καὶ τοῦ στόματός μας, τὰ παιδιὰ νὰ τὶς κάνουν ὡς διὰ θαύματος, συζήτηση, διάλογο καὶ χάδι… Ὄχι χάδια ἄσκοπα καὶ ἄκαιρα ὅπως καὶ ὅποτε σᾶς βολεύει ἐσᾶς, ἀλλὰ στὴν δύσκολη τὴν ὥρα…. Ὁ καλὸς ὁ καπετάνιος στὴν φουρτούνα φαίνεται… Κι ὁ καλὸς γονιὸς ἐκεῖ. Ποιὸς καπετάνιος κλωτσὰ καὶ βρίζει τὸ πλοῖο του ὅταν δυσκολεύεται νὰ τὸ κυβερνήσει; Μὲ σύνεση, ὑπομονὴ κι ἀγάπη γιὰ τὸ ἄψυχο σκάφος προσπαθεῖ νὰ τὸ ἀγκυροβολήσει σὲ ἥσυχα κι ἀπάνεμα νερά….
Ἐμᾶς τοὺς ἴδιους πῶς μᾶς παιδαγωγεῖ ὁ Καλὸς Θεός; Ἂν εἶχαν ὄντως τὸ πρόβλημα τὰ παιδιά, τότε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅταν τὰ πῆρε στὴν ἀγκαλιά Του, θὰ τὰ συμβούλευε καὶ θὰ τὰ μάλωνε (πολλοὶ θὰ χαιρόταν!)…. Δὲν ὑπῆρχαν τότε ‘’κακὰ’’ παιδιά; Τί ἔκανε ὅμως Ἐκεῖνος; Τὰ χάιδευε καὶ τὰ φιλοῦσε γιατί προφανῶς ἤξερε τί περνοῦν… Ἀντίθετα, ποιοὺς μάλωνε καὶ συμβούλευε; Ὅλους τους ἄλλους ἐκτὁς ἀπὸ τὰ παιδιά· δηλαδὴ ἐμᾶς…
Ἴσως θὰ ἀναρωτηθεῖ κανείς, καλὰ καὶ ἡ περίφημη “βακτηρία”[2] πού ἀναφέρεται στὴν Ἁγία Γραφή, τί εἶναι; Στην οὐσία εἶναι τὸ “φάρμακο – ἀσπιρίνη” ὄχι γιὰ τὸ παιδί, ἀλλὰ γιὰ τὸν γονιὸ ποὺ ἔχει πρόβλημα καὶ δυσκολεύεται νὰ τὸ λύσει ἀλλιῶς. Ἐδῶ ξέρω τί ἔχει νὰ γίνει ἀπὸ ἀντιδράσεις ἀγαπητοὶ γονεῖς… Ὅταν κάποιος καταφέρει μὲ ἑλιγμούς, συζήτηση καὶ νουθεσίες ἤρεμες, νὰ πείσει τὸ παιδί του (καὶ πιστέψτε μὲ αὐτὸ εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολο ἀπὸ τὸ τοῦ δώσεις τὴν σφαλιάρα καὶ νὰ ξεμπερδεύεις) τὸ φάρμακο (βακτηρία) τί χρειάζεται ἀλήθεια; “Τέχνη πουλᾶμε ὄχι μπράτσα” κατὰ μία ἔννοια στὰ παιδιά. Καὶ ξέρετε κάτι; Τὰ παιδιὰ “ψοφοῦν”, σήμερα εἰδικά, γιὰ συζήτηση καὶ διάλογο ἀπὸ πολὺ μικρά. Νιώθουν πὼς τὰ δίνουμε ἀξία ὅταν καθόμαστε καὶ μιλᾶμε μαζί τους. Συνηθίζουν νὰ ἀκοῦν ἔτσι τὰ πάντα… Πὲς τους ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ δύσκολα πράγματα τῆς Πίστης μας, θὰ σὲ καταλάβουν. Σοὺ ἔχουν πιὰ ἐμπιστοσύνη, σὲ ψάχνουν γιὰ νὰ σὲ βροῦν καὶ νὰ σοῦ μιλήσουν γιὰ ὅλα. Τὰ κέρδισες !… Κι ὅταν ἔρθουν τὰ δύσκολα, γιατί θὰ ἔρθουν καὶ αὐτά, μὲ μυστικὰ καὶ δῆθεν πρόωρα μεγαλώματα, μὴ φοβᾶσαι! Πάλι σὲ σένα θὰ ἔρθουν στὸ τέλος! Ξέρουν, τοὺς ἀπέδειξες πὼς ἐκτὸς ἀπὸ καλὸς γονιὸς εἶσαι καὶ ὁ καλύτερός τους φίλος. Περίμενε μὲ προσευχὴ κι ἀγάπη, θέλουν ὅλα τὸ χρόνο τους….
Ἀλήθεια πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς, τῆς γενιᾶς τῆς ψυχολογικῆς καὶ σωματικῆς βίας, εἴχαμε τὴν πολυτέλεια νὰ ἀπολαύσουμε κάτι ἀπὸ αὐτά;
Καὶ μὴ πεῖτε γιὰ χαλαρότητα καὶ τὰ παρόμοια, γιατί ὅποιος θέλει ἂς τὸ δοκιμάσει στὴν πράξη νὰ δεῖ τὴν γλύκα του… Ἰδοὺ ἡ Ρόδος ἰδοὺ καὶ τὸ πήδημα!…
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
