…στὰ πλαίσια τοῦ σχεδίου ὑπονομεύσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ!
«Ἐπιθυμία μου εἶναι, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα νὰ γίνη κοινὴ πάντων τῶν λαῶν».
Φραγκίσκος Βολταῖρος
«Μόνο στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει γηγενὴς ἐπιστημονικὴ ὁρολογία. Ὅλες οἱ ἄλλες γλῶσσες ἀντλοῦν ἀπὸ τὴν ἑλληνική. Αὐτὸ τὸ κατόρθωμα τῶν Ἑλλήνων συνέβαλε, ὥστε οἱ ἄλλοι λαοὶ νὰ ἀναπτυχθοῦν περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐπέτρεπε ἡ δική τους γλῶσσα».
Μπροῦνο Σνὲλλ (1896 – 1987)
Διαπρεπὴς καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἀμβούργου
«Εἶναι στὴν φύσι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης νὰ εἶναι ἀκριβής, καθαρὴ καὶ περίπλοκη. Ἡ ἀσάφεια καὶ ἡ ἔλλειψις ἀμέσου ἐνοράσεως, ποὺ χαρακτηρίζει μερικὲς φορὲς τὰ Ἀγγλικά, καθὼς καὶ τὰ Γερμανικά, εἶναι ἐντελῶς ξένες πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα».
Χάμφρεϋ Κίττο
Ἄγγλος καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μπρίστολ
«Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὡς δομὴ πνευματική, εἶναι τὸ ὑπόδειγμα μὲ τὸ ὁποῖο ἐδομήθησαν ἀκριβῶς καὶ πιστῶς ὅλες οἱ εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες. Ὅπως ἡ λογικὴ τοῦ Ἀριστοτέλους ἀποτελεῖ τὸ βιβλίο τῶν νόμων καὶ τῶν κανόνων τῆς Σκέψεως καὶ τοῦ Λογισμοῦ, ἔτσι καὶ ἡ Γραμματικὴ εἶναι τὸ βιβλίο τῶν νόμων καὶ τῶν κανόνων, ποὺ διέπουν τὴν νοητικὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου».
Μαριάννα Μὰκ Ντόναλντ
Καθηγήτρια τῆς κλασσικῆς φιλολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας, δημιουργὸς τοῦ προγράμματος «Θησαυρὸς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας»
«Ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα μᾶς προσφέρει μία γλῶσσα, γιὰ τὴν ὁποία θὰ πῶ ὅτι εἶναι οἰκουμενική. Ὅλος ὁ κόσμος πρέπει νὰ μάθη Ἑλληνικά, διότι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μᾶς βοηθάει πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ καταλάβουμε τὴν δική μας γλῶσσα».
Ζακλὺν Ντὲ Ρομιγὺ
Σύγχρονη Γαλλίδα ἀκαδημαϊκός
«Οἱ βάσεις καὶ ὁ ἐξοπλισμὸς τοῦ ἐπιστημονικοῦ λεξιλογίου ἦλθαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα προσφέρεται μὲ ἀξιοθαύμαστο τρόπο, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ἡ Λατινική, γιὰ τὴν δημιουργία νέων λέξεων, ἀναλόγως μὲ τὶς ἀνάγκες»
Jean Bouffartique – Anne Marie Delrieu
Σύγχρονοι Γάλλοι λεξικογράφοι
Ἡ ἀδιαμφισβήτητη ἀνωτερότης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ἀποτελεῖ κοινὴν πεποίθησιν τῆς παγκοσμίου διανοήσεως. Ἀφ’ ἑνός…ἀφ’ ἑτέρου; Ἡ τεραστία, τερατώδης καὶ πολλὰ ἐρωτηματικὰ θέτουσα ἀντίθεσις, τὴν ὁποία δημιουργεῖ ἡ στρεβλότης τῆς ἑλληνικῆς πραγματικότητος. Μία ζοφερὴ πραγματικότης, στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας ὁ Ἑλληνισμὸς πλήττεται ἀνηλεῶς στὶς πολιτισμικές του ρίζες.
Ἡ γλῶσσα, τὰ πνευματικὰ καὶ ἱστορικὰ ἀποθέματα βάλλονται καὶ ὑπονομεύονται. Ἡ Παιδεία, ὑπὸ τὴν στενὴ καὶ τὴν εὐρυτέρα ἔννοια, κλυδωνίζεται. Τὸ «ὁμόγλωσσον», ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα προσδιορισμοῦ –συμφώνως μὲ τὸν Ἡρόδοτο– τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τείνει νὰ ἀλλοιωθῆ.
Λίαν ἄτοπον, ἀλλοεθνεῖς προσωπικότητες τοῦ πνεύματος νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν τεράστιο πλοῦτο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ τὴν ἀνάγκη προασπίσεως αὐτῆς, ἐνῷ ἡ «Ἑλληνικὴ Πολιτεία» πράττει τὸ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον. Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές: Δύο Ἱσπανοὶ εὐρωβουλευτές, οἱ κ.κ. Χεριγκοϊτία καὶ Ἰμὰθ ἔκαναν πρότασι γιὰ ἀναγνώρισι τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς ὡς εὐρωπαϊκῆς διεθνοῦς γλώσσας καὶ οὐδεὶς ἐδῶ στὴν Ἀθήνα ἔσπευσε νὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ. Οἱ δύο Ἱσπανοὶ κατέθεσαν μάλιστα καὶ σχετικὴ ἐρώτησι στὸ εὐρωκοινοβούλιο, σημειώνοντας ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ μητέρα τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, τὶς ὁποῖες καὶ ἀπεκάλεσαν «διαλέκτους τῆς Ἑλληνικῆς». Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, «Ἑλληνίδα» ὑπουργὸς Παιδείας ζητοῦσε ἀνερυθριάστως τὴν καθιέρωσι τῆς Ἀγγλικῆς ὡς ἐπισήμου γλώσσης τῆς Ἑλλάδος.
Στὸν ἀπόλυτο αὐτὸ παραλογισμό, ὁ ὁποῖος συνιστᾷ καὶ τὸ ἔσχατον σημεῖον τῆς καταπτώσεως, δὲν ὡδηγηθήκαμε ἐν μιᾷ νυκτί. Ἡ ἱστορικὴ ἀναδρομή μας ἀποκαλύπτει συντονισμένες, πλήρως μεθοδευμένες καὶ σαφῶς προκαθωρισμένες ἐνέργειες μὲ στόχο τὸν σταδιακὸ καὶ ὁλοένα βαθύτερο ὑποβιβασμὸ τῆς γλώσσης. Ἀρχῆς γενομένης μὲ τὴν κατάργησι τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο τὸ 1976, ἐν συνεχείᾳ τὴν κατάργησι τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1982 καὶ τὴν συρρίκνωσι τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τῶν γλωσσικῶν μαθημάτων κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1990, ἡ φθίνουσα πορεία καὶ ἡ συνεχὴς καὶ ἀνέλεγκτη κακοποίησις-ὑποβάθμισις τῆς γλώσσης μας ἀποτελεῖ πλέον γεγονὸς πέραν πάσης ἀμφισβητήσεως. Οἱ μαθητὲς ἄρχισαν νὰ ἀποκόπτωνται ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ πλέον βαρυσήμαντο κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς μας κληρονομιᾶς. Ἐπὶ πλέον ἀποκόπηκαν καὶ ἀπὸ νεώτερες πηγὲς πνευματικοῦ πλούτου ὅπως –ἐπὶ παραδείγματι– ὁ Παπαδιαμάντης. Ἡ ἀπόδοσις τῶν κειμένων αὐτῶν στὸ μονοτονικὸ παράγει ἐκτρώματα τῶν πρωτοτύπων. Ἡ καθιέρωσις τοῦ μονοτονικοῦ μείωσε κατὰ πολὺ τὸ «σκέπτεσθαι» κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μαθησιακῆς διαδικασίας, τὸ ὁποῖο ἐνδελεχῶς ἐκαλλιεργεῖτο ἀπὸ τὸ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς μὲ τὸν προβληματισμό, στὸν ὁποῖο ὠθοῦσε τοὺς μαθητὲς γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ σωστοῦ τόνου κατὰ τὴν γραφὴ τῶν λέξεων. Τὸ σπουδαιότερον; Τὸ μονοτονικὸ ἀποτελεῖ τὸν σημαντικώτερο παράγοντα καταστροφῆς τῆς ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ, κεφάλαιο μνημειώδους ἀξίας γιὰ τὴν γλῶσσα μας. Εἶναι ἄλλως τε παγκοίνως γνωστὸν ὅτι τὸ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ καὶ ἡ ΔΗΜΟΤΙΚΗ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν, ὡς ἐκ τούτου οἱαδήποτε προσπάθεια συνδέσεώς τους εἶναι τοὐλάχιστον ὕπουλη τῷ τρόπῳ.
Οἱ «καθ’ ὕλην ἁρμόδιοι» ἐθνομηδενιστὲς συνεχίζουν ἀμείλικτοι τὸ ἔργο τους, προωθῶντας πλέον ἐντέχνως καὶ συστηματικῶς τὴν φωνητικὴ γραφὴ καὶ τὸν ἐκλατινισμὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Χωρὶς αἰδὼ καὶ μὲ μία αὐθαιρεσία, ἡ ὁποία τελεῖ ὑπὸ τὸ κράτος ἐνὸς ἄνευ προηγουμένου γλωσσικοῦ φασισμοῦ, καταργοῦν στὰ γλωσσικὰ ἐγχειρίδια τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου, τρία ἀπὸ τὰ ἑπτὰ φωνήεντα (η,υ,ω) καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ διπλᾶ σύμφωνα ξ καὶ ψ. Τὸ νεοεισαχθὲν στὰ σχολεῖα κατάπτυστο βιβλίο τῆς «Νέας Γραμματικῆς» γιὰ τὶς τάξεις Ε’ καὶ Στ’ Δημοτικοῦ διδάσκει ἀναισχύντως στοὺς Ἕλληνες μαθητὲς τὴν φωνητικὴ γραφή. Σημειωτέον, ὅτι τὸ βιβλίο εἶχε ἐγκριθῆ ἀπὸ τὸ 2007, ἀλλὰ δὲν ἐξεδίδετο λόγω ἀντιρρήσεων. Τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἐπιστημονικῆς καταπτώσεως! «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ, ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ», συμφώνως μὲ δήλωσι τοῦ τέως καθηγητοῦ τοῦ πανεπιστημίου Κύπρου, Δημητρίου Τριανταφυλλοπούλου. Βάσει τοῦ σχεδίου ἰσοπεδώσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ ἀφανισμοῦ της (ἴσως;) εἰσάγεται στὰ Γυμνάσια ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ γιὰ τὶς τάξεις Α’, Β’, Γ’ κατὰ τὸ σχολικὸ ἔτος 2012-2013, ἡ ὁποία καταφανῶς κινεῖται ἀκριβῶς στὸ ἴδιο μῆκος κύματος μὲ τὴν ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ τῶν τάξεων Ε’ καὶ Στ’ Δημοτικοῦ. Καὶ βεβαίως, ἀποτελεῖ πλέον γεγονὸς ἀδιαμφισβήτητο καὶ ἀπολύτως συνυφασμένο μὲ τὰ παραπάνω, ἡ ὑποβάθμισις –ἕως τὰ πρόθυρα τῆς καταργήσεως– τῆς παραδοσιακῆς ἱστορικῆς Γραμματικῆς καὶ τοῦ Συντακτικοῦ.
Ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ λοιπόν, οἱ «κατὰ τεκμήριον ἰθύνοντες νόες» τοῦ ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας (;) καταργοῦν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, μειώνουν τὶς ὧρες τῶν γλωσσικῶν μαθημάτων, διαγράφουν φωνήεντα καὶ διπλᾶ σύμφωνα ἐξοβελίζοντας τοιουτοτρόπως ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὸ βασικώτατο κεφάλαιο τῆς ἐτυμολογίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὰ πορίσματα τῶν ἐρευνῶν, σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, ἐξαίρουν τὴν ὠφελιμότητα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ τὴν συμβολή της –ποικιλοτρόπως– στὴν ψυχοδιανοητικὴ ἀνάπτυξι τῶν μαθητῶν.
Τὰ πρῶτα σχέδια ἐργασίας (projects) διδασκαλίας τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης στὸ δημοτικό, σὲ σχολεῖα τῆς Ἀγγλίας, σημείωσαν ἐξαιρετικὴ ἐπιτυχία. Παρατηρήθηκε ἐκπληκτικὴ βελτίωσις ἀκόμη καὶ στὸ καθημερινὸ λεξιλόγιο τῶν παιδιῶν. Ἡ γνῶσις τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, συμφώνως μὲ τὸ Ἐρευνητικὸ Κέντρο CSCP τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Cambridge, μπορεῖ νὰ ἐνισχύση τὴν ἱκανότητα ἐκμαθήσεως τῶν ξένων γλωσσῶν καὶ νὰ ὀξύνη τὴν ἀντιληπτικὴ ἱκανότητα τῶν παιδιῶν καὶ τὶς γλωσσικές τους δεξιότητες. Βελτιώνει τὴν ἀναγνωστικὴ ἱκανότητα, τὴν παραγωγὴ γραπτοῦ καὶ προφορικοῦ λόγου καὶ τὴν ἐνεργητικὴ συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν μὲ μαθησιακὲς δυσκολίες. Τοιουτοτρόπως οἱ μαθητὲς κατανοοῦν τὴν μαθηματικὴ δομὴ τῶν λέξεων, ἀσκοῦνται στὴν ἀναλυτική, μαθηματική, κριτικὴ σκέψι καὶ ἀποκτοῦν μεταγνωστικὲς στρατηγικές. Συμφώνως ἐπίσης μὲ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες εὐρείας κλίμακος, ἡ διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης συμβάλλει ἀποφασιστικῶς στὴν πρόληψι καὶ ἀντιμετώπισι τῆς δυσλεξίας. Ἡ Αὐστραλὴ ἐπιστημονικὴ ἐρευνήτρια Kate Chanock, στὴν δημοσίευσί της (paper) «Help for a dyslexic learner from an unlikely source: the study of Ancient Greek”, literacy 2006, περιγράφει πῶς βοήθησε ἕναν ἀγγλομαθῆ δυσλεκτικὸ μέσῳ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ἂν καὶ εἶχε ἔντονο πρόβλημα καὶ ἦταν ἤδη ἐνῆλιξ. Νευροεπιστημονικὴ ἔρευνα, τὴν ὁποία δημοσιεύει τὸ «American journal of physiology” ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀπαγγελία τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν ἐπιδρᾷ θετικῶς στὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος. Ἡ μουσικὴ τῆς γλώσσης (προσῳδία) ἐπηρεάζει τὴν λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου μὲ συνέπειες σὲ ὅλη τὴν ἀνάπτυξι τοῦ ἀτόμου. Ἡ μουσικότης τῆς γλώσσης καὶ κατὰ συνέπειαν ἡ ρυθμικὴ ἀντίληψις –ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ ἐξ ἰδιοσυστασίας ὕψιστο σημεῖο ἀναφορᾶς στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα– συμβάλλει στὴν προφορικὴ μνήμη καὶ παρουσιάζει σημαντικώτατη συσχέτισι μὲ τὴν ἀνάγνωσι καὶ τὴν ὀρθογραφία. Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἐπιστημονικῶν πορισμάτων, σχεδιάσθηκε καὶ ἐφαρμόσθηκε τὸ πρόγραμμα “The Iliad project”, μὲ σκοπὸ τὴν προφορικὴ ἀφήγησι τοῦ Τρωϊκοῦ Πολέμου, βασισμένη στὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, γιὰ τὴν πρωτοβάθμια ἐκπαίδευσι.
Ἡ ἐτυμολογία, ἡ ὁποία –ἐξ αἰτίας τῶν προαναφερομένων– ἔχει ἐξοβελισθῆ σήμερα ἀπὸ τὸ σχολεῖο, συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴν ὀργάνωσι τοῦ νοητικοῦ λεξικοῦ. Ἐπίσης, διδάσκει στὸν μαθητὴ τὴν διαχρονικότητα τῆς γλώσσης καὶ τοῦ ἀνοίγει διάπλατα τὴν ἀκένωτη γλωσσικὴ πηγή, ἀπὸ τὴν ὁποία συνεχῶς θὰ ἀντλῆ.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι κυρίως φωνητική, ὅπως οἱ ἄλλες σύγχρονες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες. Ὁ ἀνασκολοπισμός της ἔχει λάβει δυστυχῶς ποικίλες μορφές. Ἀποδομεῖται ἡ σχέσις σημαίνοντος καὶ σημαινομένου, ἡ ὁποία γίνεται κατανοητὴ μόνον διὰ τῆς ἐτυμολογίας καὶ τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας. Ἂν καταργηθοῦν ἑπομένως τὰ πολλὰ φωνήεντα καὶ ἔχουμε ἕνα -ι-, ἕνα -ε-, ἕνα -ο- , τότε ποῦ ἔγκειται τὸ βαρυσήμαντο θέμα τῆς ἐτυμολογίας;
Συνεπῶς τὸ παιδὶ τῆς σχολικῆς ἡλικίας χάνει τὴν νοηματικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν λέξι καὶ ἑπομένως ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀπὸ καθαρῶς νοηματική (ἰδιότης, ποὺ τὴν ξεχωρίζει καὶ τὴν τοποθετεῖ αὐτομάτως πρώτη μεταξὺ τῶν γλωσσῶν), καταλήγει συμβατικὴ καὶ σημειολογική. Ἡ κατάργησις τῶν διπλῶν συμφώνων καὶ τοῦ χρόνου τῶν φωνηέντων (βραχέα, μακρά, δίχρονα) ἀποτελεῖ στρέβλωσι τῆς γλώσσης καὶ παραχάραξι τῆς συναφείας καὶ ἱστορικῆς συνεχείας μεταξὺ τῆς νέας καὶ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, καθ’ ὅτι –συμφώνως μὲ κορυφαίους γλωσσολόγους– ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀπὸ τοὺς ὁμηρικοὺς χρόνους μέχρι σήμερα ἀποτελεῖ ἕνα ἀλληλοσυμπληρούμενο καὶ διαχρονικῶς ἐξελισσόμενο μὲ τὴν δική του δυναμική, σύνολο. Ἀποτέλεσμα τῆς προσπαθείας συρρικνώσεως τῆς Ἑλληνικῆς ἀποτελεῖ ἡ γλωσσικὴ ἔνδεια τῶν Ἑλληνοπαίδων, ἡ μὴ ἀπόκτησις σωστοῦ γλωσσικοῦ αἰσθήματος.
Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀπαράδεκτης καὶ συνεχιζομένης(!!!) –ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας– προσπαθείας ἀλλοιώσεως-βεβηλώσεως τῆς γλώσσης μας, καλούμεθα ὅλοι, γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί, ὄχι ἁπλῶς νὰ στηλιτεύσουμε, ἀλλὰ νὰ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ στὴν ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΙ τῆς πνευματικῆς μας κληρονομιᾶς. Κρίνεται ἄκρως ἐπιτακτικὴ ἡ συνδρομὴ ὅλων, οὕτως ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ ἀνάσχεσις τοῦ εὐτελισμοῦ τῆς γλώσσης μας καὶ τῆς –ἐν τέλει– ἁλώσεώς της. Ἡ παθητικὴ στάσις καὶ ἡ ἀνοχή μας ἐπὶ σειρὰ δεκαετιῶν συνέβαλαν οὕτως ὥστε ἡ κατάστασις στὴν γλῶσσα καὶ κατὰ συνέπειαν στὴν Παιδεία νὰ ἀποβῆ τραγική.
Τὸ σχολεῖο καὶ δὴ τὸ Δημοτικὸ εἶναι φύσει καὶ θέσει ὁ θεματοφύλαξ τῶν ἀξιῶν τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς καὶ εἰδικώτερα τῆς πολυποικιλότητος τῆς γλώσσης μας. Ἀποτελεῖ ὄνειδος καὶ σαφὲς δεῖγμα παρακμῆς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας τὸ νὰ ἀποβαίνη ἡ ἐκπαίδευσις ἀπὸ θύλαξ ἀντιστάσεως στὴν γλωσσικὴ ὑποβάθμισι, συντελεστῆς αὐτῆς. Ὀφείλουμε, γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί, νὰ συμβάλουμε στὴν ἀποτροπὴ τοῦ μεγίστου κινδύνου ποὺ ἐπίκειται καὶ ἀφορᾷ τὴν διακύβευσι τῆς ἐθνικῆς μας ὀντότητος, θεμελιακὸ στοιχεῖο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τὸ ὑψίστης σημασίας ἀγαθὸ τῆς γλώσσης. Ἄλλως τε τὰ αἴτια τῆς βαθειᾶς καὶ πολύπλευρης κρίσεως, ἡ ὁποία μαστίζει τὴν ἐποχή μας, δὲν εἶναι μόνο οἰκονομικά. Ἑδρεύουν ἐπίσης στὴν ἀπαξίωσι τῶν θεσμῶν, τῶν ἰδανικῶν καὶ τῶν ἐθνικῶν παραδόσεων. Πρόκειται γιὰ μία κρίσι προεχόντως πνευματικῶν, ἠθικῶν καὶ πολιτισμικῶν ἀξιῶν, λόγῳ τῆς συρρικνώσεως τῆς Κλασσικῆς καὶ Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας.
Εἶναι χρέος μας νὰ διαφυλάξουμε καὶ νὰ προασπίσουμε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὰ τέσσερα βασικά της χαρακτηριστικά:
1. Τὴν διαχρονικότητα,
2. τὸν λεξιλογικὸ πλοῦτο,
3. τὴν τελειότητα τῆς γραμματικῆς δομῆς καὶ
4. τὴν ποικιλία τῶν ἐκφάνσεών της.
Ἡ προάσπισις τῆς γλώσσης μας εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ἠθικὴ ἐξυγίανσι καὶ τὴν ἠθικὴ συνοχὴ τῆς σημερινῆς κοινωνίας, καθ’ ὅτι ἡ γλῶσσα σηματοδοτεῖ τὴν ἰδιοπροσωπία καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὸ μέλλον τῶν νέων ἀνθρώπων. Ἡ γλῶσσα τοῦ κάθε λαοῦ δηλώνει τὸ ὕψος τοῦ πολιτισμοῦ του.
Ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης «… καὶ μόνον ὅποιοι γνωρίζουν Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὴν νεοελληνικὴ δημοτική». Εἶχε ἐπίσης πῆ: «Ἐγὼ δὲν ξέρω νὰ ὑπάρχη, παρὰ μόνον μία γλῶσσα, ἡ ἑνιαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχαία, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ μεγάλο καμάρι μας καὶ τὸ μεγάλο στήριγμα. Οἱ ρίζες μας βρίσκονται ἐκεῖ, στὰ Ἀρχαῖα καὶ λυπᾶμαι ποὺ καταργήθηκαν ἀπὸ τὰ Γυμνάσια.»
Οὐδεμία ἀπὸ τὶς κατάπτυστες παρεμβάσεις στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν θὰ εἶχε σημειωθῆ ἂν ὑπῆρχε συνταγματικὴ προστασία αὐτῆς, ὅπως ὑπάρχει σὲ ἄλλες χῶρες, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν τέτοια γλωσσικὴ κληρονομιά (π.χ. Γαλλία, Ρωσσία, Γερμανία, Ἱσπανία, Ἰαπωνία, Ν. Κορέα, Κίνα, Αἴγυπτος, κ.λπ.). Πρὸ 25ετίας περίπου ἀνετέθη σὲ εἰδικὲς ἐπιτροπὲς στὴν Ἰαπωνία καὶ τὴν Ν. Κορέα νὰ εἰσηγηθοῦν τὸ ἐνδεχόμενο ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς παραδοσιακῆς τους γραφῆς. Οἱ ἐπιτροπὲς αὐτὲς κατέληξαν στὸ ἑξῆς πόρισμα: «Κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν ἱστορική μας γραφή! Ἀναγνωρίζουμε τὶς δυσχέρειες ποὺ ἔχουν οἱ νέοι στὴν ἐκμάθησι τῶν ἰδεογραμμάτων, ἀλλὰ ἡ προσπάθεια ποὺ καταβάλλουν ἀποτελεῖ πνευματικὴ ἄσκησι, ποὺ ὀξύνει τὸν νοῦ. Μὲ αὐτὴ τὴν γραφὴ ἐπιβιώσαμε. Μὲ αὐτὴ τὴν γραφὴ ἐπετύχαμεν τὸ οἰκονομικὸ θαῦμα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς». Στὴν Ἱσπανία, πρὸ 20ετίας περίπου, σημειώθηκαν ἐντονώτατες λαϊκὲς ἀντιδράσεις προκειμένου νὰ περιληφθῆ στὸ πληκτρολόγιο τῶν Η/Υ, ποὺ τῆς εἶχαν προμηθεύσει πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες, ἕνα καὶ μόνο σύμβολό τους. Τὸ ἐπέτυχαν!!! Στὴν Ρωσσία ἐπιβάλλονται μεγάλα χρηματικὰ πρόστιμα σὲ περίπτωσι ἀλλαγῆς ἀκόμη καὶ ἑνὸς γράμματος τοῦ Κυριλλικοῦ ἀλφαβήτου.
Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία τί πράττει; Οὐδεμία παροχὴ συνταγματικῆς καλύψεως-κατοχυρώσεως τῆς γλώσσης ὑφίσταται (ἐνῷ ὑπῆρχε σὲ παλαιότερα συντάγματα) καὶ ἐπὶ πλέον τὸ ἴδιο τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο, –νευραλγικώτατοι θεσμοὶ στὸν τομέα τῆς Ἐκπαιδεύσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων– ὑποκινοῦν τὴν γλωσσικὴ ἀποσύνθεσι(!!!), τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ στὴν Αὐστραλία καθιερώθη ἡ ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ὡς δευτέρας γλώσσης μετὰ τὰ ἀγγλικά. Ἡ γλῶσσα ὡς μνημεῖο τοῦ πολιτισμοῦ μας εἶναι ἀνεπίδεκτη οἱασδήποτε ἀλλοιώσεως καὶ ὅπως εἶπε ὁ Καζαντζάκης εἶναι ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας! Ἂν συνεχισθῆ ὁ σημερινὸς κατήφορος, σὲ λίγο οἱ κάτοικοι τῆς χώρας αὐτῆς δὲν θὰ γνωρίζουν Ἑλληνικά.
Ἀνθιστάμεθα καὶ στὴν ἐπιβολὴ τῆς φωνητικῆς ὀρθογραφίας, συμφώνως ἄλλως τε καὶ μὲ τὴν ἐντονώτατη ἀντίδρασι-διακήρυξι τῶν 40 Ἀκαδημαϊκῶν, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2000, κατὰ τῆς λατινοποιήσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ἡ ὁποία μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει: «Ἡ γλῶσσα μας, ἡ ἀρχαιότατη ἀλλὰ πάντα σύγχρονη καὶ ζῶσα, αὐτὴ ἡ γλῶσσα ποὺ ἐμπλούτισε ὄχι μόνο τὴν λατινική, ἀλλὰ καὶ τὶς κυριώτερες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, ποὺ ἔχει καὶ ὀπτικὰ συνδεθῆ ἄρρηκτα μὲ τὸ ἀλφάβητό μας, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστῆ μείωση μὲ τὴν κατάργησή της ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ δεχθοῦμε ὡς Ἕλληνες τὴν μεταμφίεση τῆς γραφῆς μας μὲ τὴν κατάργηση πολλῶν γραμμάτων της, ποὺ δὲν πέρασαν στὸ λατινικὸ ἀλφάβητο καὶ μὲ τὴν ἀντικατάστασή τους ἀπὸ ἄλλα, ὑποτίθεται ἠχητικῶς παραπλήσια, γράμματά του.»
Εἶναι ὑπέρτατο καθῆκον ὅλων μας νὰ θωρακίσουμε τὴν γλῶσσα μας καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε:
1. Τὴν ἀπόσυρσι ὅλων τῶν σχολικῶν ἐγχειριδίων μέσῳ τῶν ὁποίων βεβηλώνεται ἡ γλωσσική μας ταυτότης.
2. Τὴν ἄμεση ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος.
3. Τὴν διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν καὶ τῆς ἐτυμολογίας ἀπὸ τὸ Δημοτικό.
4. Τὴν ἐπαναφορὰ τῆς ἱστορικῆς Ὀρθογραφίας καὶ τῆς ἱστορικῆς Γραμματικῆς.
Ὁ Κων/νος Νιάρχος, Καθηγητὴς τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας στὴν Φιλοσοφικὴ σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γράφει:
«Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἀποτελεῖ κτῆμα τῶν Ἑλλήνων γενικῶς ἢ τῶν Ἑλλαδιτῶν, ἀλλὰ μνημεῖο τῆς παγκοσμίου πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς. Ὡς ἐκ τούτου, οἱαδήποτε προσπάθεια ἀλλοιώσεώς της συνιστᾷ ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος.»
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε
